Munganlarin-Evi
Sımsıkı sarılır ya insan bir şeye, tüm gücü ile sıkar, bütünleşmek ister, onunla içine kapatıp birlikte sürdürmek ister yaşamı. Songül Mungan işte öyle açmış kollarını taş duvarlara, motiflere, geçmişe, anılara sarılmış. Orada yüzyıllar içinden gelen evini, anıları, motifleri her bir şeyi yaşatmak istiyor. Sadece yaşadığı, hayranlık duyduğu çiçeklere bezediçji bu görkemli evi değil, tüm kenti korumak, yaşatmak fikrini kendine bir ödev yapmış. Mardin'in köklü aileleri var. Mardinli yazarlar onları yazmışlar. Böyle sembol olmuş konaklar da kentle bütünleşmiş. Munganlar'ın evi bunlardan birisi... Müthiş bir ev... Avluları Mezopotamya'ya bakıyor. Her katın önünde kocaman bir alan var yaşam için... Özgürce dolaşılan, yazın yakıp kavuran güneşine, kışın soğuğuna, geceleri yıldızlarına bakmak için yapılmış bu mekanlar... Taşlar yine oyulmuş. Munganlar'ın evinde nice insan yetişmiş. Bugün en çok tanınanı Murat-han Mungan... Birçok kitabında Mardin var Mungan'ın. Yazdıkların-da, Mardin'in yaşam biçiminin sihri hemen hissediliyor. Ben Songül Mungan'ı tanıdım bu evde. Evine, kentine bağlılığı, içtenliği çok etkiledi beni... O evine, ev ona sarılmış. Yüzlerce yıl içinde evin yaşanmışlarını sırtına yüklemiş... Fotoğrafını çekerken evin önünde öylece durdu. Evin o
nurlu duruşuna yaslandı ben de deklanşöre bastım. Yüzyıllık duvarların üstündeki motifler, yazılar ve çiçekler bir aradaydı. Çiçekler evin görkemine sevgilinin uzattığı buket gibiydiler... "Bir kahve..." dedi Songül Mungan... Mardin evlerinin açık ayvanlarında kakule kokulu kahvelerini çok severim, zaman tüneline atıyor beni baygın tat... Ancak ışık çok güzeldi, kaçıp gitmeden yetişmeliydik ardından. Munganlar'ın evi bir saray kadar güzel. Mezopotamya ovasına çevirmiş yüzünü, soylu duruşu ile bekleşiyor.
